Landsberg Emil (1880–1952), inżynier kolejowy, działacz gospodarczy. Ur. w majątku Klaryszki w pow. szawelskim gub. kowieńskiej 19 IV, był synem Wacława, właściciela ziemskiego, i Malwiny z Romerów. Bracia: Aleksander, Alfred i Czesław, byli inżynierami. Szkoły, podstawową i średnią, ukończył L. w Szawlach i Kownie, a w r. 1906 Instytut Dróg i Komunikacji w Petersburgu. Pracę zawodową rozpoczął w Rosji. W l. 1914–5 był naczelnikiem ruchu Kolei Nadwiślańskiej w Warszawie. Latem 1915 r. ewakuowany wraz z rodziną do Rosji, pracował w rosyjskich instytucjach wojskowych początkowo w Mohylewie, a później Bobrujsku. Do kraju wrócił w r. 1918. W n. r. został powołany na rzeczoznawcę w sejmowej Komisji Opałowej. Jednocześnie organizował Dyrekcję Kolejową w Wilnie. W styczniu 1920 r. został jej prezesem. W czasie wojny polsko-radzieckiej był kierownikiem Centralnej Komisji Ewakuacyjnej i od września 1920 r. przebywał wraz z władzami Dyrekcji Kolejowej w Siedlcach. Do Wilna wrócił w r. 1921, gdzie stał się bohaterem tzw. «sprawy Landsberga». Prasa zarzucała mu rusyfikację Dyrekcji Wileńskiej oraz wadliwą gospodarkę drzewem. W obronie L-a stanął Związek Polskich Inżynierów Kolejowych; sprawa znalazła się także w sejmowej Komisji Opałowej. Po odparciu większości zarzutów L. podał się w r. 1924 do dymisji. W związku z tą sprawą pozostaje książka L-a, pt. Moje wyjaśnienia do zarzutów zrobionych przez komisję, badającą gospodarkę leśną w Dyrekcji Wileńskiej, w jej ostatecznym protokule (W. 1924).
W r. 1924 został generalnym dyrektorem zakładów «J. K. Poznański» w Łodzi. W l. 1928–39 pełnił funkcję dyrektora zarządu Warszawskiej Spółki Akcyjnej Budowy Parowozów. Równocześnie był członkiem rady Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów, członkiem rady nadzorczej Tow. Kredytowego Przemysłu Polskiego, a od r. 1932 członkiem Międzyministerialnej Komisji przy Min. Przemysłu i Handlu (MPiH), opracowującej projekt ustawy o robotach i dostawach dla Skarbu Państwa. W czasie drugiej wojny światowej był L. prezesem Spółki Inżynierów Komunikacji w Warszawie. Po wojnie brał udział w rewindykacji mienia polskiego z Austrii i repatriacji Polaków z Niemiec. W r. 1946 wyjechał na pobyt stały do Francji.
Obok pracy zawodowej L. pracował społecznie. Zajmował się także publicystyką gospodarczą. Był autorem artykułów w prasie gospodarczej oraz książek, m. in. wydał Sprawę deficytów na kolejach żelaznych (Wil. 1923), Uwagi w sprawie kryzysu gospodarczego w Polsce (Przyczyny i drogi naprawy) (W. 1932), Uwagi w sprawie zachwiania się przemysłu polskiego w dobie kryzysu (W. 1926). Odznaczony był Legią Honorową i Krzyżem Walecznych Zmarł 16 VIII 1952 r. w Nicei. L. ożeniony był dwukrotnie, z Marią Jonini i Natalią Bogusz. Pozostawił dwie córki: Irenę Burman i Walentynę Markowską-Gałach.
Fot. w zbiorach rodzinnych córki W. Markowskiej-Gałach; – Dyrekcja Wileńska PKP w świetle cyfr i faktów, W. 1922 s. 1 i n.; Kryzys w przemyśle włókienniczym w Polsce, a potrzeba zastosowania organizacji pracy. Wywiad z inż. E. L-iem, „Przemysł i Handel Górnośląski” 1925 nr 3/4 s. 40; Narada gospodarcza 28/II – 2/III 1936 r., W. 1936 s. 129; Rocznik Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce, 1930 poz. 68 i 231; Sprawozdanie Centralnego Związku Przemysłu Polskiego z działalności w r. 1930–4, W. 1931–5; Wierzbicki A., Wspomnienia i dokumenty (1877–1920), W. 1957 s. 523 i n.; – Informacje córki W. Markowskiej-Gałach i B. Cywińskiego.
Janusz Kaliński